Zo vaak staan we er niet meer bij stil, bij de gewone dingen. Samen een tasje koffie drinken, een potje koken, een spelletje spelen, stoeien met de (klein)kinderen. Samen aan tafel zitten, een wandeling door het bos, lachen om onnozeliteiten, verhalen beluisteren van elkaars wel en wee. Want dat doen families nu éénmaal. Tenminste als het mogelijk is om bij elkaar te zijn. Het monstertje kanker hakt er namelijk stevig op in, op al dat ‘normaals’. Onze opa Willy had een hekel aan doen wat hem gedicteerd werd door het nieuwe monster in zijn hoofd en longen. Het was een winderige vrijdag in november toen hij radicaal ‘neen’ zei tegen zijn arts en de telefoon inlegde. Dat bewuste weekend kon en wilde hij 48u niks missen van ons gedoe.
Casa Ametza stond er blinkend bij aan de rand van het park. Even voelden we een aarzeling, want zo op weekend gaan was reeds lang geen optie geweest. Maar het ‘rustige huis’ nam al snel onze zorgen weg.
Opa Willy liet zich graag meeslepen door het gehakketak van zijn volwassen kinderen. Rond zijn benen krioelde het van graaiende kinderhandjes die hem aan de meccanno zette. Hij schoof gewoon mee aan tafel voor een bordje dampende soep, we gaven het zout door,… . Die 48u waren we een familie zoals iedereen en even zoals toen. Buiten mocht het stormen, maar binnen warmden we ons aan elkaar en dat deed deugd.
Roos
コメント