Aan de medewandelaars...
Gosh ja, de derde maandag van de maand... Wandelen met Casa Callenta; maar dat mag niet omwille van de verstrengde maatregelen ter bestrijding van het coronavirus...
Dus geen wandeling met de groep... Jammer, maar helaas ; niets aan te doen : het is nu eenmaal zo... Neem het zoals het komt, je kan niet anders...
Of misschien, ja toch ? Misschien kan ik nu weer een ietsje verder wandelen in mijnen hof. Daar zijn nog zoveel plaatsjes die we nog niet gezien hebben.
We waren eerder al voorbij Cupido gewandeld; hadden het nestkastje van de mezen al gezien en waren ook al even in gedachten verzonken bij ons rotstuintje en het beeld van de eerste liefde...
We gaan nog even verder tot bij bijna aan het begin van de tuin. Daar zit een putto, amaretto of cherubeintje dat ons tot stilte aanmaant...
Een tuin hoort immers een vredige, stille oase te zijn. Hij zit er op een arduinen steen die gedragen wordt door twee draagstenen of cariatiden die nog van oud kasteel afkomstig zijn... Hij zat er heel lang moederziel alleen boven op dat sokkeltje en voor zo'n klein venteke is dat zeker niet plezant. Toch zeker niet als je daar enkel maar "SSsstt !!.....SSsssttt !" moet zeggen tegen iedereen die in de tuin komT.
Ik kan mij plezieriger dingen voorstellen. Maar sinds vorig jaar heeft hij gezelschap gekregen van een poes die heeft zich tussen die draagstenen gewurmd en die is daar niet meer weg te krijgen (ook wel een beetje omdat ze vastgelijmd is)...Die poes heet Sammeke...
Haar verhaal begon zo'n kleine 20 jaar geleden.
De buurman had toen een mooie lieve poes. (Niet dubbelzinnig opnemen : zijn vrouw had hem verlaten...) Omdat buurman verhuisde en meende dat hij op zijn volgende stek geen kat kon houden, hebben wij dat beestje bij ons opgenomen. Een schat van een kat en soms ook een snoes van een poes. Het was een schotse vouwoorkat. (Scottisch Fold) 'k Heb daar zeker nog wel een fotootje van...
Voilà, dat was ze :
Dat WAS ze...(verleden tijd dus...) Vorig jaar is ze verhuisd van onze schoot naar de kattenhemel. Bijna 20 jaar was ze onze lieveling en van vele mensen in de buurt. We hebben haar dan in onze tuin begraven onder ons cherubeintje ...En dat putto-engeltje heeft nu een reden meer om iedereen tot stilte aan te manen. SSsssttt! Hier slaapt ons Sammeke...
Omdat onze kat zo geliefd was bij vele mensen in de buurt (ze ging immers bij vele mensen om brokjes bedelen) hebben wij ook een kennisgeving gestuurd aan verschillende mensen en ook condoleances ontvangen...
Ziezo... Zo zijn we weeral wat verder geraakt in onze hof. Goed, plezant. Tja, maar toch vind ik de échte wandelingen met Casa Callenta nog heel wat aangenamer.
Groetjes !!!
Fons
Hier nog eens het briefje met de mededeling dat Sammeke verhuisd was :
Met pijn in het hart, tranen in de ogen en een krop in de keel moeten wij u meedelen dat na 20 jaar ons
Sammeke
verhuisd is van onze schoot naar de kattenhemel.
't Ging al een tijd niet goed met hem
zijn rug deed pijn en zat wat klem
zijn pootjes trilden als een riet
maar slapeloosheid had hij niet...
Al na een ochtendtoertje wat moe
ging hij dan naar zijn mandje toe
waar hij daarna de ganse dag
in zijn nestje te slapen lag...
De rakker is nu heengegaan
zijn mandje blijft hier nu leeg staan;
maar één ding weten wij gewis :
dat hij nu in de hemel is...
Hij is daar vrolijk en nooit bang en hij slaapt daar nu dagenlang heeft nooit meer pijn; nooit meer verdriet en slapeloosheid kent hij niet.