aan alle medewandelaars :
30 juli 2020.
In mijn agenda lees ik :”13.30 uur : Casa Callenta – Wandelen in de Uitlegger”. Dat zou zeker wel weer een aangename wandeling geworden zijn maar Corona heeft er anders over gedacht. Jammer maar helaas...
We blijven in ons kot of tenminste in onze hof. Daar kunnen we ook wandelen.
Vorige keer raakten we al net voorbij het nestkastje van de mezen. Nu gaan we nog wat verder langs het tuinpad en komen zo aan ons 'rotstuintje'...
Het is geen ingewikkelde constructie maar gewoon een aantal rotsstenen die blijkbaar achteloos op een hoop gestapeld of gegooid werden.
Je zou het niet vermoeden maar die hoop stenen is even goed een hoop herinneringen. Vanaf het ogenblik dat we ooit getrouwd zijn, hebben we ook stenen verzameld. Van elk uitstapje dat we maakten, probeerden we een steen mee te brengen. Enkele rode lavastenen uit het Eifelgebergte, zwarte en bruine leisteen uit de Oostkantons, graniet uit Frankrijk, zandsteen uit Limburg, kalksteen uit de Ardennen of kwarts uit het Zwarte Woud...
Enkele van onze vrienden imiteerden ons gedrag en brachten voor ons ook stenen mee als ze op reis geweest waren. Het werd een bont allegaartje van stenen uit Spanje, Zweden, Oostenrijk,Turkije of Tenerife ...
Boven op dat hoopje werden enkele stenen aan elkaar gemetseld en daarop staat een beeld. 'De eerste liefde' heet het. Een jonge snaak trekt een meisje aan haar kleed en tracht haar te verleiden met een appel. Het meisje wendt zich af maar voelt zich blijkbaar wel gecharmeerd. Hoewel het beeld helemaal wit is, denk ik toch dat ik het meisje soms zie blozen.
Toen we het beeld lang geleden kochten, zagen we er een beetje het symbool in van een jonge, pure en onschuldige liefde. Nou ja, de tijden veranderen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat een appel maar een pover lokmiddel is...
Op een klein plateau vooraan in de rotstuin bloeien enkele paarse bloemetjes.
Die komen uit Bretagne... Toen we er in 2008 een fietstocht maakten zagen we gemeentearbeiders de wegbermen netjes maken en... die haalden met het onkruid ook enkele wilde orchideeën weg.
We wroetten het knolletje van het plantje uit de modder, staken het in een flesje met vochtige watten en brachten het mee naar België. Het gedijt hier prima, want nu staan er zo al acht plantjes !
Ze bloeien altijd van begin juni tot half juli...Ze zijn nu over hun hoogtepunt heen maar eigenlijk brengen ze elke keer als ik er voorbij ga naast hun schoonheid ook mooie herinneringen.
Voilà, zo zijn we toch weer een beetje verder in de tuin geraakt...
Terwijl ik zo naar die steenhoop sta te kijken - de handen diep in de zakken, de rug een beetje gekromd en met een vage glimlach om de mond – voel ik dat mijn maatje mij vanachter het raam staat te bekijken. Waarschijnlijk denk ze :”Waar zou die nu weer met zijn gedachten zitten?...”
Tja, ja... Waar ? Een hoop stenen, een hoop herinneringen...Nou ja, eigenlijk had ik nu liever in de uitlegger gelopen. Maar ja...
Misschien lopen we over veertien dagen weer wat verder in den hof...Misschien...We zien wel...
Groetjes !!!
Fons
