17 augustus 2020...
Hei wandelaartjes ...
Gosh ja, het is de derde maandag van de maand. Normaal zouden we nu gaan wandelen, toch ?
Jammer maar helaas... De omstandigheden laten het weer niet toe. Corona gooit eens te meer roet in het eten. Geen bijeenkomsten, geen wandelingen...
Vorige keren trok ik dan maar op wandel in mijn eigen tuintje. Och, we zijn nog niet helemaal rond; dus we zouden best weer wat verder kunnen wandelen.
Bwahjaat... Misschien?.. Waarom niet ?.. Alhoewel...Je snapt het wel, hé... Juist ja... 't Ligt deze keer een beetje anders...We zijn niet voltallig : Jan is er niet meer bij...
We zouden kunnen beginnen om een minuut stilte te vragen voor we vertrekken. Dat wordt wel vaker gedaan om iemand te gedenken. 't Is zeker een teken van eerbied; een teken van erkentelijkheid dat we zijn aanwezigheid steeds weer op prijs stelden of een bewijs dat we zijn vriendelijke nabijheid steeds weer als aangenaam ervaren hebben.
Zullen we ?... Eén minuutje ?...
Gosh ja, moeilijk is dat ! Heel moeilijk ! Zo een hele minuut stilte en zwijgen over die aangename kerel, die er vanaf het eerste moment bij Casa Callenta bij was.
Na elke wandeling wist hij te vertellen hoeveel stappen of hoeveel afstand we gestapt hadden. Ik zie hem nog lopen aan de arm van Anneke en hoor nog zijn stille, hese stem als hij zijn rijke verhalen vol levenswijsheid vertelde...
Voor Anneke maakte ik een versje :
Herinnering aan Jan
'k Herinner me dat je ooit zei :
"Het was misschien niet altijd feest,
maar ik mag tevreden zijn en blij
mijn leven is heel mooi geweest."
Het duister doet de sterren schijnen
duizenden lichtjes groot en klein.
Op 't levenspad dat ik bewandel
zal jij voor mij een lichtpunt zijn...
Ik glimlach eventjes naar boven.
Ik weet niet of je dat kan zien.
Ik wil het echt wel graag geloven
maar neem genoegen met 'misschien'...
Jij was een echtgenoot, een vader,
een vriendelijke, degelijke vent.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn
dat ik jou ooit heb gekend...
Sorry wandelaartjes, dat ik weer niet - zelfs maar één minuutje - mijn bek heb kunnen houden.
De wandeling zal voor een volgende keer zijn, denk ik...
Groetjes,
Fons
Yorumlar