Toen me gevraagd werd om meter te worden van Casa Callenta, heb ik niet getwijfeld. Natuurlijk wilde ik dat doen omdat ik uit ervaring weet hoe belangrijk initiatieven zoals dit zijn. Twaalf jaar geleden stond ook voor mij de wereld even stil toen het verdict viel: kanker, borstkanker. En ik kreeg meteen ook een full option pakket aangeboden: chemo, radiotherapie, hormoontherapie.
Na die eerste schrik begin je dan heel moedig aan de behandeling. En die behandeling is zwaar, dat had men mij verteld. Ik wist over de bijwerkingen, misselijk zijn, haaruitval, maar waar ik niet erg goed op voorbereid was, was de impact die het uiteindelijk toch op mijn leven zou hebben. Want plotseling vallen een aantal dingen weg: je werk bijvoorbeeld. En daarmee ook het sociaal contact dat je hebt.
Je moet dikwijls ook inboeten op je privé sociale leven: je wil bijvoorbeeld wel mee uit eten gaan maar soms lukt het niet. Ik herinner me een keer dat ik in mijn favoriete kledingwinkel stond - ik ging mezelf eens verwennen - toen me plotseling een vermoeidheid overviel, die niet te beschrijven valt. Een vermoeidheid die veel kankerpatiënten allicht zullen herkennen, waardoor je plotseling als het ware verlamd wordt. Iemand van de winkel heeft me toen naar huis gebracht. Zulke toestanden maken je onzeker, waardoor je misschien beslist om gewoon thuis te blijven.
Ook thuis functioneer je niet zoals voorheen. Ik had toen drie nog jonge kinderen, mijn jongste was vijf. Ik kon er niet altijd voor hen zijn en was dikwijls heel blij dat ze de deur uit waren, waardoor ik mij dan ook weer schuldig voelde. Je zit met een lichaam dat je in de steek laat, met soms ook een mentale vermoeidheid als gevolg. Ik had het geluk om te kunnen rekenen op mijn gezin, mijn familie en mijn vrienden maar ik heb toen gemerkt dat je meer nodig hebt dan dat.
Praten met mensen die hetzelfde proces moeten ondergaan, maar die je ook een duwtje in de rug kunnen geven om uit die zetel te komen. Want het is verleidelijk om daar te blijven in zitten als je doodvermoeid bent.
Ziekenhuis AZ Klina was in die periode net begonnen met fitness voor borstkankerpatiënten en daar heb ik mij toen bij aangesloten. Twee keer per week op eigen tempo. Dat was de beste beslissing die ik kon nemen. Het was daar zeker geen kommer en kwel. Integendeel: we praatten daar uiteraard ook wel over die verdomde ziekte, maar we hebben ook ongelooflijk veel gelachen.
Ik heb daar beseft dat sociaal contact belangrijk is in het genezings- en verwerkingsproces. Praten, samen dingen doen, soms moet je daar een drempel voor over en daarom dat een initiatief zoals Casa Callenta zo waardevol is. Omdat ze jou daar bij helpen.
Casa Callenta bestond twaalf jaar geleden nog niet, anders was ik zeker een trouwe bezoeker geweest. - Christel
Comments